Spullen…

Ze kijkt weg en zegt niks meer. Ik zie dat er een traan over haar wang glijdt…..

Ik heb net gevraagd waar ze het meeste last van heeft als het gaat om de spullen in haar huis.

Ze droogt haar tranen en begint te vertellen. Over het feit dat er al jaren geen visite meer over de vloer komt. Alleen haar ouders en een goede vriendin weten van haar situatie. Verder zorgt ze altijd dat ze buiten haar huis afspreekt met mensen. Niemand verwacht dit van haar, maar toch is het zo. L. heeft veel spullen in huis, heel veel spullen. Het heeft haar een tijd lang een heel veilig en fijn gevoel gegeven, maar nu niet meer. De knop is om, zoals ze het zelf zegt. Ze wil dit niet meer, ze wil weer leven, ze wil weer mensen thuis uitnodigen.

Maar waar moet ik beginnen, hoe pak ik dit aan, heeft ze zichzelf vaak afgevraagd. Soms begon ze even, maar werd het eerder erger dan overzichtelijker.

Uiteindelijk heeft ze de stoute schoenen aangetrokken en heeft ze mij gebeld. En vandaag gaan we aan de slag!

En vandaag is inmiddels twee jaar geleden. Maanden waren we samen aan het werk, met ups en downs. Maar stapje voor stapje kwam er ruimte, kwam er lucht, kwam er rust. Daarna konden we rustig afbouwen en nu ben ik weer terug voor een kopje thee.

Ik zit met een stralende L. in een opgeruimd, fris en fijn huis. Waarin geleefd wordt en waar ze ook weer visite laat komen.

Ze straalt en ik straal met haar mee! ❤🙌🏼